Μια «επετειακή» ανάρτηση για τη σημερινή μέρα :
Ναπολέων Σουκατζίδης – Αλέξανδρος Παναγούλης 1η του Μάη, μέρα μνήμης
Σήμερα Πρωτομαγιά, πέραν των άλλων, είναι και ημέρα μνήμης για δύο Μεγάλους Έλληνες.
Ατρόμητοι μπροστά στο θάνατο : Ναπολέων Σουκατζίδης και Αλέκος Παναγούλης.
Το νήμα της ζωής τους κόπηκε τη 1η του Μάη το 1944 για τον πρώτο και το 1976 για τον δεύτερο. Στα 35 χρόνια του ο Ναπολέων στα 37 του ο Αλέκος. Νέοι άνθρωποι που είχαν πολλά να δώσουν για την Ελλάδα. Τιμώντας και τους δύο εδώ και χρόνια, η τότε Κοινότητα Ραφήνας (σε διαφορετικές χρονικές περιόδους) έδωσε προς τιμή το όνομα τους σε δύο βασικούς δρόμους της πόλης.
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης (1909-1944) ,μετά την Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στην Κρήτη, στο Αρκαλοχώρι. Σπούδασε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή στο Ηράκλειο και έγινε λογιστής ταυτόχρονα έμαθε και ξένες γλώσσες (Ο Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του «Αντίσταση» αναφέρει επτά γλώσσες). Υπήρξε πρόεδρος των Εμποροϋπαλλήλων Ηρακλείου και εξαιτίας της συνδικαλιστικής δράσης του συνελήφθη και εξορίστηκε στον Αϊ Στράτη. Από εκεί μεταφέρθηκε πρώτα στις φυλακές της Ακροναυπλίας, στη συνέχεια στις φυλακές των Τρικάλων και της Λάρισας, και τελικά κατέληξε στο Χαϊδάρι όπου, καθώς γνώριζε γερμανικά, εκτελούσε και χρέη διερμηνέα. Για τον λόγο αυτό (επειδή δηλαδή έκανε και το διερμηνέα) και ενώ το όνομά του ήταν μεταξύ των διακοσίων που επρόκειτο να εκτελεστούν σε αντίποινα για την επίθεση κατά του στρατηγού Κρεντς στους Μολάους, ο διοικητής του στρατοπέδου στο Χαϊδάρι Καρλ Φίσερ , όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων, του είπε να παραμείνει στη θέση του. Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο και ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατούμενους. Χωρίς δισταγμό ο Σουκατζίδης δεν δέχθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στη θέση του και ο ίδιος να γλυτώσει , έτσι εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944. Ήταν μέλος του ΚΚΕ, και συνδικαλιστικό στέλεχος.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ναπολέων Σουκατζίδης, που φέρεται να γεννήθηκε στη Προύσα-μπορεί και στη Τρίγλια- είχε από την μητέρα του Μαρία Ραφαηλίδη, Τριγλιανή καταγωγή (πηγή: Στάθης Δημητρακός). Αυτός είναι και ένας παραπάνω λόγος που σήμερα στη Ραφήνα υπάρχει δρόμος που φέρει το όνομα του.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (1939-1976) εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στην Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος την Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Παπαδόπουλου (1967-1974).
Μαζί με στενούς συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1968. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Αναφέρει ότι της είπε: «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο»
Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται στο Στρατοδικείο και καταδικάζεται δις εις θάνατον. Η εκτέλεση του ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. Μεταφέρθηκε στις Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου , όπου και του επιβλήθηκε η «ποινή του εντοιχισμού» όπως είπε ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει, συλλαμβάνεται όμως και οδηγείται εκ νέου στο Μπογιάτι. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για αυτόν και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου.
Στην μεταπολίτευση εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του.
Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε τροχαίου ατυχήματος στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης , λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, δεν έγινε ποτέ, λέγεται ότι περιείχαν αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες.
Υπόσχεση (γραμμένο στην απομόνωση στο Μπογιάτι, Φεβ 1972)
«Γράφτηκε -σημειώνει ο ποιητής Αλ. Παναγούλης- όχι για να δικαιολογήσει τα δάκρυα που ο πόνος και η οργή ανέβαζαν στα μάτια, μα για να επιβεβαιώσει μια απόφαση. Απλοϊκά γραμμένο ίσως, μα είναι ένας όρκος». Τα ποιήματα – εκδόσεις Παπαζήση.
Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν᾿ αναβρύζουν
ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά
γι᾿ Αγώνα υπόσχεση».
από ανάρτησή μου στο rpn .
