Σύμφωνα με το Ν. 2645/98 καθιερώθηκε η 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των
Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος. Στόχος ήταν να τονιστεί
ιδιαίτερα και να μην λησμονηθούν τα γεγονότα της δραματικής περιόδου των
διωγμών, της γενοκτονίας και του ξεριζωμού που είχαν σαν αποτέλεσμα να
μετατρέψουν το λαό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας σε ένα λαό προσφύγων και
διασποράς.
Η Μικρασιατική Καταστροφή είναι από τις πλέον ματωμένες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας. Η καταξίωση της ιστορικής μνήμης και η καταγραφή μιας μεγάλης Γενοκτονίας στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, έχει βρει πλέον την έκφρασή της με την επίσημη ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου -ημέρα που η Σμύρνη πυρπολήθηκε από τα κεμαλικά στρατεύματα- ως Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και για τις αλησμόνητες Πατρίδες της Μικράς Ασίας.
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922
το σώμα του ελληνισμού γέμισε πληγές που ακόμη πονάνε. Η καταστροφή ενός
ολοκλήρου πολιτισμού που κτιζόταν επί αιώνες στα παράλια της Μικράς Ασίας,
σήμανε τότε την απαρχή μιας άλλης περιπέτειας για τους κατοίκους των
ευλογημένων αυτών περιοχών.
Χρέος όλων μας είναι να μην
παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού, να
μείνουν ανεξίτηλα στην μνήμη μας τέτοια σημαντικά ιστορικά γεγονότα και να τα
μεταδίδουμε από γενιά σε γενιά.
Εδώ σε αυτόν
τον τόπο, την Ραφήνα, πρόσφυγες από τη Μικρασία, έφθασαν κυνηγημένοι, ξεκίνησαν
τη ζωή τους από το μηδέν, φέρνοντας μαζί
μιαν αλλαξιά ρούχα, μια εικόνα και
με την πίκρα του άδικου ξεσπιτωμού να τους πνίγει.
Εδώ, σε μια
πατρίδα που δεν είχε τη δύναμη να τους στηρίξει υλικά και σε μια κοινωνία που
τους αντιμετώπιζε υπεροπτικά και με καχυποψία…
Κι όμως, αυτοί
οι άνθρωποι στάθηκαν ορθοί. Με μιαν αφάνταστη δύναμη ψυχής, με καρτερία, με
εξυπνάδα και με ατέλειωτες ώρες δουλειάς, ξανάφτιαξαν τα σπιτικά τους, ενώσανε
τις οικογένειές τους, ανάστησαν τα παιδιά τους, και πολλοί απ’ αυτούς
μεγαλούργησαν.
Οι Μικρασιάτες κουβάλησαν μαζί
τους τις νοσταλγικές μνήμες τους, αλλά και τα ήθη και έθιμά τους, τις αξίες και
τον πνευματικό πολιτισμό τους. Ευτυχώς ο χρόνος μπόρεσε να επουλώσει τις
πληγές, αλλά δεν άφησε τις μνήμες να ξεθωριάσουν.
Στη μνήμη όλων
αυτών των προσφύγων που ξεριζωμένοι έφθασαν από την Τρίγλια Βιθυνίας, την
γενέτειρα του Αγίου Χρυσοστόμου Μητροπολίτη Σμύρνης ή από όποιο άλλο μέρος της
Μικρασίας στη φιλόξενη ραφηνιώτικη γη, είναι αφιερωμένες αυτές οι γραμμές.
